Za razliku od vizantijske istorije ili umetnosti, vizantijska književnost i dalje privlači malu pažnju učene javnosti i ostaje uglavnom nepoznata van uskih krugova specijalista. Pisci poput Prokopija, Konstantina Porfirogenita, Mihaila Psela ili Ane Komnine poznati su doduše, ali uglavnom samo po imenu. Razlog za to nisu samo retki ili nepostojeći prevodi dela vizantijskih književnika na moderne jezike, nego i činjenica da nije postojao nijedan pregled vizantijske književnosti koji je bio namenjen široj obrazovanoj publici. Postojeći pregledi i priručnici, obimni i pisani gotovo isključivo na nemačkom, namenjeni su istraživačima i stručnjacima i objavljivani su u retkim, teško dostupnim, i često skupim naučnim edicijama. Vizantijska književnost: od 6. veka do pada Carigrada 1453, švedskog vizantinologa Jana Ulufa Rusenkvista, ima za cilj da popuni tu neobičnu prazninu. Najvažniji autori i tekstovi u njegovom delu se ne predstavljaju u okviru zasebnih žanrova, nego hronološki, a svakom periodu prethodi opis kulturno-istorijskog konteksta u kom su dela nastala. Vizantijsku književnost odlikuju brojni žanrovi i autor posvećuje podjednaku pažnju hronografiji, pesništvu, hagiografiji, romanu, epistolografiji… Dragocenost knjige čine i bibliografske reference kako na izdanja grčkih tekstova tako i na njihove prevode na moderne jezike, a valja pomenuti i priključeni glosar, ilustracije, geografske karte i hronologije.