O vinogradarstvu u srednjovekovnoj Srbiji u granicama države kralja Milutina (1282–1321).
U knjizi je oslikana i uloga vina u svakodnevnom svetovnom i crkvenom životu srednjovekovne Srbije, sa kraćim osvrtom i na književne i likovne predstave vinove loze, vina i oruđa korišćenog u vinogradarstvu. Određena pažnja posvećena je i simbolici vinove loze u vidu upotrebe motiva „svete loze” i „svetog korena” u funkciji isticanja legitimiteta i svetorodnosti dinastije Nemanjića.
Delo je zasnovano prvenstveno na pisanim izvorima srpskog, latinskog, italijanskog i osmanskog porekla. Najvažnije mesto pripada diplomatičkoj i narativnoj istorijskoj građi, kao i osmanskim popisima osvojenih srpskih krajeva.
Na osnovu raspoloživih izvora i dosadašnjih naučnih dostignuća autorka sagledava razvoj i značaj vinogradarstva kao posebne zemljoradničke delatnosti na prostoru srednjovekovne Srbije, sa aspekta nekoliko najvažnijih privredno-društvenih pojava. Rekonstruisana je rasprostranjenost vinograda i vinogradarskih regija u srpskim zemljama srednjeg veka. Sagledan je i odnos između krajeva zasađenih vinovom lozom i privrednih središta (gradova i trgova), pojave podsticanja i ograničavanja vinogradarstva, kao i bogatstva manastirskih i crkvenih vlastelinstava vinogradima. Velika pažnja posvećena je i načinu podizanja i obrade vinograda, merama zaštite vinogradarskog poseda i načinu proizvodnje i čuvanja vina.
Složenosti posedovanja i obrade vinograda svih slojeva stanovništva koji su bili nosioci vinogradarstva ili su učestvovali u obradi zemljišta pod vinovom lozom dugujući različite vrste renti u korist svog feudalnog gospodara sagledani. Pored toga, ukazano je i na mesto vinograda među obradivim i neobradivim površinama i ostalim imanjima na nivou jednog seoskog naselja. Uočeni su i glavni centri spoljne i unutrašnje trgovine vinom, uz posebnu ulogu primorskih trgovaca, Dubrovčana i Kotorana.
Gotovo sve teritorije osvojene od Vizantije u vreme kralja Stefana Dečanskog (1328), kao i kralja i cara Dušana, u periodu od 1332. do 1348. godine, izuzete, s obzirom da pripadaju tipično vizantijskom društveno-agrarnom i pravnom sistemu.
Pravni ćirilički spomenici pisani starosrpskim jezikom najčešće govore o pojavama u unutrašnjosti srednjovekovne srpske države. Diplomatička građa nastala na latinskom i italijanskom jeziku u primorskim gradovima odnosi se prvenstveno na periferne krajeve Srbije i odnos između primorskih gradova i unutrašnjosti. Osmanski popisi pak iz druge polovine XV veka, korišćeni u srpskom prevodu, čine posebnu grupu istorijskih izvora i obuhvataju veći deo nekadašnje teritorije srednjovekovne Srbije.