Jozef Hofman (1876-1957) bio je poljsko-američki pijanista, kompozitor, pedagog i inovator.
Jedna od paradigmatičnih pijanističkih figura međuratnog perioda, Jozef Hofman je tokom niza decenija svojom delatnošću predstavljao sinonim za ovu umetničku disciplinu. Njegova koncertna praksa, praćena studijskim sesijama, kao i snimanjima živih nastupa realizovanim u rasponu od gotovo pedeset godina, smešta ga u red umetnika sa najvećom diskografskom zaostavštinom ovog perioda. Kao jedan od prvih pijanista koji su načinili zvučne zapise još krajem devetnaestog, Hofman je do sredine 50-ih godina prošlog veka, bio svedok razvoja tehnologije koja je prešla put od klavirskih rolni, pa do realizacije stereo zvuka.
Kao verovatno najslavniji učenik Antona Rubinštajna, Hofman se danas percipira kao eksponent tradicije romantičarskog pijanizma, što brojni aspekti njegovih izvođačkih zahvata nesumnjivo mogu da potvrde. U prvom redu, vitalnost nasleđa u estetici njegovih interpretacija uočava se kroz tonski kolorizam, težnju ka razuđivanju tempa, naglašenu lirsko/dramsku polarizaciju u karakterizaciji muzičkog toka, dinamička zaoštrenja, virtuozni tretman ad libitum odseka kao i kroz potenciranje melodijskog rubata. Premda se Hofmanov pijanistički vokabular zasnivao na pomenutim oznakama romantičarske estetike, jedan nezaobilazan segment njegovih nastojanja nosio je karakter modernosti i on je otkrivao svakako drugi pol Hofmanovih umetničkih nastojanja. Reč je u prvom redu o odnosu prema notnom tekstu, u kojem je Jozef Hofman pokazivao značajno drugačiji stav u odnosu na gledišta prethodne, ali i većine pijanista njegove generacije. Naime, Hofman je bio jedan od prvih zagovornika afirmacije preimućstva notnog zapisa nad ličnom kreacijom, odnosno, bio je jedan od pionira među apologetama neprikosnovenosti kompozitorove, a ne više izvođačeve ideje dela. Kako je navodio: „Prava interpretacija jednog muzičkog ostvarenja podrazumeva njegovo pravilno shvatanje, a to zavisi od apsolutno tačnog čitanja notnog teksta." Pretpostavkom o tekstu kao preciznom zastupniku kompozitorove ideje, a ne više kao o pomoćnom sredstvu čija je funkcija da se tretira kao muzički scenario, odnosno kao uputstvo za kretivnu nadogradnju, Hofman je svojom praksom menjao dotadašnja uverenja o ulozi interpretatora, i svakako, postavljao osnove novoj estetici muzičke interpretacije.