Knjiga se bavi spletom istorijskih i filozofskih pitanja vezanih za strukturu Standardnog modela fizike elementarnih čestica, verovatno najuspešnije savremene fizičke teorije. Nakon pobedonosnog otkrića Higsovog bozona 2012. godine, Standardni model je postao široko poznat i van uskog kruga stručnjaka u teorijskoj i eksperimentalnoj fizici čestica i na putu je da zauzme sličan status kakav teorija relativnosti ili kvantna mehanika već imaju i u svakodnevnom diskursu ili pop-kulturi. Istovremeno, značajno je poraslo interesovanje za epistemološke i metodološke aspekte ne samo teorijske fizike elementarnih čestica, već i za oblasti kao što su fizika i tehnologija akceleratora koje se tradicionalno nisu smatrale značajnim delom diskursa u filozofiji nauke. Razlozi za to su višestruki i mogu se naći delom u otporu filozofskog establišmenta prema analizi onoga što je percipirano kao „prljava“ tehnologija, delom u opštem konzervativizmu prema tehničkim oblastima koji se razvijaju velikom brzinom i za čije razumevanje je potrebno značajno specijalističko znanje (treba imati u vidu da se, na primer, uprkos filozofskim aspiracijama Tjuringa ili Vinera, ozbiljna filozofska analiza računara i računarskih nauka počela pojavljivati tek u poslednje manje od dve decenije, iako je ta vrsta mašina čak i znatno starija od onih koji se koriste u eksperimentalnoj fizici elementarnih čestica).