Intervju pretpostavlja obaveštenost o delu i o biografiji sagovornika... Ali intervju je i pravo novinara da mu se otme iz sfere znatiželje, i nada u neki ekskluzivni, kraći ili duži diskurs, znak ili šapat. To nije podilaženje banalnom nivou pojedinačnosti, to je kombinacija podsticajnih pitanja i otvorenosti s razlogom... Vesna Roganović, sem dobre pripremljenosti, prilazi razgovoru sa gromadama svetske književnosti XX veka (poput Nadin Gordimer, Grasa, Brodskog, Ostera, Gordera, Harvuda i drugih) na najsvečaniji način. Njena novinarska znatiželja traži ishod u suptilnoj i mudroj poruci čitalaštvu, kao i u afirmaciji kreativne moći sagovornika. To je moguće uz iskreno poštovanje pojedinca, daleko od kurtoazne površnosti. Autorka ove intelektualne iskušenike i otpadnike našeg doba tretira i kao junake neobičnih ispovedi i priznanja, uvlači ih u igru samootkrivanja smisla njihovih vlastitih sudbina i turbulentnih zbivanja koja obeležavaju savremenu epohu.
Postaviti pitanje, pronaći nijansu između ličnog pokloništva i bespogovornog divljenja, prevazići akribičnu samozaljubljenost i zanatsku nametljivost, nije nimalo lako. Vesna Roganović zna da između pitanja i odgovora traje razgovor koji se jednim čitanjem ne okončava i da se u svesti požrtvovanih i pravih čitalaca to kolekcionira kao deo dubljeg poznanstva, ali i samoupoznavanja. Čarobna veza pojedinca i otkrića. Upravo ono na čemu počiva velika i mudra komunikacija stvaraoca, čitaoca i medija...