Iako usamljenik po pozivu, subjekt, nosilac, korisnik poetičnog života voli svečanosti po danu i u snovima kada najdublje spava. One se priviđaju u tamnoj dubini noći po šumskim proplancima ili iskrsavaju po alejama parkova, davno napuštenih ili udaljenih nekim nesmotrenim putnim poduhvatom. Svečanost sačinjavaju ponekad i same dvorane, pune pozlate, oslikanih medaljona i vizija zadržanih na tavanicama da ne odlutaju na nebo. Svečanosti počinju tako što neka svetlost ocrta prostor na kojem se sa raznih strana okupljaju ljudi poznati i nepoznati, od kojih dok trepneš može da postane nešto neočekivano, kao da smo nasumice otvorili stranicu Ovidijevih Metamorfoza.
Miodrag Pavlović
U nastojanju da rekonstruiše i oživi prapočetnu, izvornu i univerzalnu stvaralačku situaciju i tvoračku potenciju ljudskog bića Pavlović nije mogao ostati samo u prostorima autorefleksije pesništva nego je u vidokrug mišljenja uključio sve forme duhovne kulture, a prevashodno one koje je identifikovao kao praizvor poezije; dakle, obred, mit i visoke religije, posebno pravoslavlje. Oslonivši se na nova otkrića i produbljene interpretacije u modernoj arheologiji, antropologiji, teologiji, istoriji umetnosti i psihologiji, on je svoja traganja za jezgrom i korenom poezije uobličio u jednu opštu estetiku stvaranja čiji je bitan segment estetika arhaičnih civilizacija, fragmentarno izložena u mnogim i raznovrsnim spisima, posebno u esejima iz knjige Svečanosti na platou, a najpunije sistematizovana u delu Poetika žrtvenog obreda.
Milan Radulović