Esej Ilije Radulovića „Nužna odbrana duše” se čita da bi se razmišljalo o Čoveku, njegovoj ontološkoj suštini, o svetu u kome živimo, o smislu življenja, o ovovremenskoj krizi duše i krahu tradicionalnih vrednosti. Inspirisan suđenjem i odbranom Jaše Tomića za ubistvo Miše Dimitrijevića, februara 1890. godine u Novom Sadu, esej je napisao retko uman čovek, istinski hrišćanin, humanistički, pravno-filozofski mislilac svestrane kulture, velikog znanja i uzorne moralnosti. On je onaj čuveni tuzlanski sudija koji je 1972. godine podmetnutu magnetofonsku traku odbio kao pravni dokaz političkog neprijateljstva njegovog branjenika, i kao predsednik sudskog veća, na pritisak političke policije, razrešen sudijske dužnosti i prelazi u advokate.