Gustavo Adolfo Beker

Iako Gustavo Adolfo Beker na književnu scenu Španije stupa u epohi postromantizma, njegovo umetničko delo vaskrsava i oličava svu raskoš i vrline autentične romantičarske književnosti, kojoj je postromantizam samo pridodao svoju rafiniranost smirenijih te još dublje ličnih i iskrenih tonova. Pisao je poeziju i prozu kojima je pobudio neizmerno divljenje kako pesnika i pisaca, tako i svojih čitalaca, naročito tokom XX veka.

Njegovo delo je uporišna tačka i blistavi ideal velikanima ovovekovne španske književnosti: Unamunu, Antoniju Maćadu, Huanu Ramonu Himenesu, Ortegi i Gasetu… Beker je utemeljivač nove španske poezije ali, moglo bi se reći, i nove španske poezije u prozi, jer je on u biti pesnik, i kada piše prozu maestralno vlada formom i umetničkim izrazom; njegova proza je uvek prožeta lirizmom, melodičnošću, subjektivizmom i bogatom fantazijom jedne nordijske duše.

Rođen je 1838. u Sevilji. Potiče iz porodice koja je početkom XVII veka došla u Španiju iz Flandrije i tu se zauvek nastanila. Život mu je bio težak i kratak. Još u detinjstvu ostaje bez roditelja. S deset godina paralelno pohađa pomorsku školu i časove crtanja, budući da je rano postao uočljiv njegov svestrani umetnički senzibilitet ispoljen u zadivljujućoj nadarenosti za sve lepe umetnosti. U osamnaestoj godini seli se u Madrid, gde dobija skromnu činovničku službu u Direkciji za nacionalna dobra; međutim, posao će ubrzo izgubiti, jer ga je njegov nadređeni zatekao kako piše stihove na radnom mestu. Tada se definitivno okreće svojoj umetničkoj vokaciji i postaje urednik u časopisu El kontemporaneo. Nemirni duh ovog madridskog boema, novinara, pesnika i slikara, podsticao ga je i na mnoga putovanja po Španiji iza kojih su ostali zapisi, svedočanstva izuzetno originalnog viđenja monumentalnih španskih gradova: Avile, Sorije, Toleda, Segovije. Život mu se okončava u 34. godini: u Madridu, pred Božić 1870, pesnik Gustavo Adolfo Beker umire od tuberkuloze.

Za sobom je ostavio obimno književno delo. U poetskoj zaostavštini najčuvenije su njegove Rime (Rimas), a u proznoj Legende (Leyendas), U osami manastira, Književna pisma jednoj ženi (Cartas literarias a una mujer) i dr.

Poetski zapisi U osami manastira prvo su Bekerovo delo prevedeno na srpski jezik i, ujedno, prilika da se i naši čitaoci upoznaju s do sada neprevođenom španskom postromantičarskom književnošću listajući njene najblistavije stranice.