Joko Tavada je rođena 1960. u Tokiju, gde je studirala rusku književnost.
Godine 1982. preselila se u Hamburg, gde je masterirala savremenu nemačku književnost, a potom doktorirala na Univerzitetu u Cirihu 1998. godine s tezom o magijskom jeziku i igračkama u evropskoj književnosti od E.T.A. Hofmana do Kafke, pod mentorstvom Sigrid Vajgel.
Tavada piše poeziju, romane, drame, književne eseje i kratke prozne tekstove na japanskom i nemačkom jeziku. Dobitnica je brojnih prestižnih književnih nagrada kao što su: „Akutagava“ 1993, „Adelbert fon Šamiso“ 1996, „Tanizaki“ 2003, Geteova medalja 2005, „Hajnrih fon Klajst“ 2016, The National Book Award 2018. i „Asahi“ 2019.
Pored ruske književnosti, autorka navodi Pola Selana, Benjamina, Klajsta i Kafku kao neke od najbitnijih književnih uticaja. U Tavadinim delima fokus je na jeziku, njegovoj upotrebi, moći i opasnostima, značaju za posredovanje u pitanjima roda, migracija i različitosti. Jedna od centralnih tema u delima ove književnice je transformacija, odnosno oblici metamorfoze koji prevazilaze tradicionalne podele između polova, kultura i podele između ljudi i ne-ljudi. Okupira se pitanjima identiteta, kapitalizma i Evrope za vreme Hladnog rata, kolonijalizma i komunizma u evropskom kontekstu. Od 2006. živi u Berlinu.