Vrlo pregledan i sveobuhvatan način prezentovanja jedne nauke, njenih osnova, istorijskog razvoja i dostignuća.
U ovom delu autor pruža uvid u osnovne stavove i mišljenja osnivača sociologije, kao i njenih najuticajnijih predstavnika. Vrlo pregledno su određene i osnovne teorijske tradicije, metodološko pristupi, kao i najbitnije teme koje su izazvale najviše pažnje teoretičara iz ove oblasti.
Od najranijih pokušaja da se utemelji jedna nova, pozitivna nauka o društvu, u prvoj polovini devetnaestog veka, preko perioda njenog konstituisanja krajem devetnaestog i početkom dvadesetog veka, njenog klasičnog perioda, pa sve do razvoja savremenih, postmodernističkih shvatanja, sociologija je ispoljavala mnoštvo unutrašnjih protivrečnosti, ambivalentnosti i dihotomija. Jednim delom, ovi su problemi sasvim razumljivi i prihvatljivi, ukoliko se posmatraju kroz perspektivu istorijskog razvoja i sazrevanja neke nauke.
Za sve nauke, bez obzira da li je reč o takozvanim prirodnim ili društvenim naukama, može se reći da su prošle kroz periode unutrašnjih teorijskih i metodoloških protivrečnosti i kriza. Isto tako se može reći da su povremene krize, obaranje starih i stvaranje novih teorija, odbacivanje starih i uvođenje novih metoda i istraživačkih postupaka sasvim očekivane i normalne faze kroz koje prolazi svaka nauka. Ipak, razvojni putevi i ciljevi, unutrašnje teorijske stabilnosti ili takozvane – paradigmatske stabilnosti – kao i odnosi teorijskog znanja prema empirijskom svetu, razlikuju se između prirodnih i društvenih nauka.