Pripovest
Sema Šeparda visokog emotivnog naboja, prepuna uspomena, počinje prizorom
čoveka koji se nalazi u svojoj kući, u zoru, okružen jasikama i kliktavim
smehom kojota, dok u tišini savladava razdaljinu između sadašnjosti i
prošlosti. Sve više obuzet uspomenama, vidi sebe u prikolici na filmskom setu
gde ga iz ogledala uokvirenog sijalicama posmatra lice kakvo je imao u
mladosti. U snovima i u vizijama vidi svog pokojnog oca, vidi i Ameriku svog
detinjstva koje više nema, a ono što ga najviše proganja jeste prizor mlade
devojke njegovog oca s kojom je i on bio u vezi, što pokreće mehanizam
tragedije koja u njemu ostaje zauvek. Njegova složena nutrina dopire do nas
kroz prizore planina i pustinja kroz koje se vozi, dok putuje zemljom, nošen
džezom, benzedrinom, rokenrolom, i nemirom rođenim iz izgnanstva. Ritmovi
pozorišta, jezik poezije, i sumorni humor, prepliću se u ovoj fascinantnoj
meditaciji o prirodi iskustva, u isto vreme slavljeničkog, nadnaravnog, gorkog
i nezaboravnog.
"Stvarnost je precenjena.
(…) Onaj iznutra je atlas od sakupljenog materijala, obeležen
otiscima čizama čoveka koji otvorenih očiju instinktivno luta po predelima
nezemaljskih puteva." - Peti Smit, Iz Predgovora